Oniryczny „Demiurg” Karoliny Walczak

  Wszyscy, którzy regularnie odwiedzają mój blog wiedzą, że lubię i doceniam powieści graficzne – opowiedziane za pomocą obrazów. Kiedy w nowościach jednej z księgarń zobaczyłam „Demiurg” polskiej artystki Karoliny Walczak od razu wpisałam go w google by dowiedzieć się nieco więcej. Zaintrygowały mnie ilustracje jak również opis samej autorki. „Ulepione, namalowane, wyśpiewane, wymurowane, sklejone, wymyślone, zapisane, utrwalone. Spod ludzkiej ręki, wyobraźni, rozumu. Co dzieje się? z tym wszystkim, co człowiek „rodzi”? Z prezentami zrobionymi i podarowanymi od serca, ale niechcianymi? Ze sztuka?, która zgubiła swoja? epokę? i musi funkcjonować w nierozumiejących ją czasach (czasem z nosem przetrąconym przez Instagramowi? modelkę?)? Z dawno zaszczepionymi myślami, z których teraz wszyscy się? śmieją??”
   Następnie doczytałam, że album był inspirowany twórczością Brunona Schultza o której wiem jedynie, że jest oniryczna, pełna symboli, metafor, absurdów a autor stawia wiele pytań na które nie udziela odpowiedzi. Buduje mityczny – oniryczny świat w którym realizm miesza się z absurdami niczym we śnie. Ten fakt w połączeniu z pracami artystki wzbudził we mnie jeszcze większe zainteresowanie.  Wpis powinnam zacząć od tego co oznacza tytułowe „Demiurg”. Według słownika i Wikipedii w filozofii a także religiach starożytnych jest to istota boska stwarzająca świat. Może być „ona” rozumiana jako postać, bezosobowa siła wyższa a także metafora opisująca funkcjonowanie przyrody (demiurg nie był nigdy przedmiotem kultu) W Starożytnej Grecji był to również tytuł urzędnika państwowego, jednak słowem tym można również określić człowieka obdarzonego nieograniczoną mocą twórczą i wielką wyobraźnią. Jednak opis autorki wyraźnie wskazywał na to, że w przypadku jej albumu chodzi o „twórcę” – może nie koniecznie świata ale rzeźbiarza, który lepi, maluje, układa, buduje, skleja, zapisuje. Śpiewa, kreuje, tworzy, wymyśla a swoje myśli utrwala.  Człowiek w podeszłym wieku bierze do ręki glinę i lepi.. lepi figurkę, którą następnie umieszcza w pudełku i gdzieś wiezie. Jedzie przed siebie. Co zrobi z pakunkiem? Co stanie się dalej?
Jakaś jaskinia, pustynia, horyzont.
Poszczególne przedmioty – kamień, ręka, piasek, twarz, słońce
Symbole, znaki, ukryte przesłanie.
Co to wszystko oznacza?
Sama nie do końca rozumiem. Sama się nad tym głowie.  Tysiąc myśli i pytań głowie. Pytań bez odpowiedzi. Różne skojarzenia, bo za każdym razem kiedy człowiek na nie patrzy widzi i czuje co innego. Tyle symboli, tyle znaków, ukrytych detali i znaczenia… Obrazy, które jedne po drugim układają się w całość – tworzą historię. Skojarzenia z jakąś animacją, którą kiedyś widziałam na youtube…
  Demiurg nie jest zwyczajną powieścią graficzną. To powieść utkana nie tylko z obrazów ale również myśli, emocji, uczuć, przeżyć, życiowych doświadczeń… wszystkiego tego co człowiek skrywa w sercu, duszy i umyśle. W zależności od tego a także jak patrzymy i widzimy na świat, dostrzeżemy w niej co innego. Inaczej zrozumiemy a może i nie… Szczerze sama nie wiem co myśleć – mam mieszane uczucia.

Tytuł: Demiurg | Autor: Karolina Walczak | Wydawnictwo Granda | Okładka: twarda | Stron