„Mikołajek. Jedziemy na wakacje” René Goscinny, Jean-Jacques Sempé

   Może Mikołajka nie znają wszyscy, ale z pewnością słyszało o nim wiele osób i wiele czytało o jego przygodach. Chłopiec, którego wymyślił René Goscinny’ego a zilustorwał Jean-Jacques Sempé. Pierwsza historyjka o jego przygodach została opublikowana w 1959 roku na łamach francuskiego dziennika „Sud-Ouest Dimanche”. Autorzy nie planowali jego kontynuacji ale zważywszy na uznanie jakie zyskała historyjka, zdecydowali stworzyć kolejne opowiadania. W ciągu sześciu lat stworzyli ich 221, z których wiele zebrano w pięciu książkach (Mikołajek, Rekreacje Mikołajka, Mikołajek i inne chłopaki, Wakacje Mikołajka, Joachim ma kłopoty później tytuł zmieniono na Mikołajek ma kłopoty). Po ponad 30 latach od śmierci Goscinny’ego jego córka postanowiła ujawnić nieznane dotąd opowiadania. Tak powstały kolejne tomy przygód Mikołajka: Nowe przygody Mikołajka (wydane we Francji w 2004 roku), Nowe przygody Mikołajka Kolejna porcja (premiera w kraju 2006 rok) oraz Nieznane przygody Mikołajka (2009 rok). W Polsce książeczki ukazywały się nakładem wydawnictwa Znak.   „Mikołajek Jedziemy na wakacje” to druga książeczka dla dzieci (i nie tylko) z serii nowego cyklu Znak Emotikon pt „Kolekcja psot i wybryków„ w której znajdą się wybrane opowiadania z „Nowych przygód Mikołajka”. Tym razem Mikołajek wyjeżdża na wakacje a w krótkich opowiastka dzieli się tym co zobaczył, przeżył i czego doświadczył na wyjeździe – mówi o swoich perypetiach. Zaczyna od przygotowań do podróży, pakowaniu się, potem podróży pociągiem a na końcu przygodach na miejscu.  Wszystko z charakterystycznym dla siebie humorem, dystansem do świata, dowcipem ale i dziecięcą powagą – z punktu patrzenia i rozumowania małego dziecka.

  Ponownie obserwujemy świat widziany oczami i opisany słowami dziecka – z dozą humoru, szczerze ale jednocześnie prawdziwie. Bez komplikacji i zbędnych słów, bo nie ma po co komplikować. Według mnie autor zrobił to w rewelacyjny sposób, tak jakby w trakcie pisania stawał się małym chłopcem. Myśli, słowa a przede wszystkim spostrzeżenia – dosłownie jak u dziecka.  Ponadto opisane sytuacje są zwyczajne – to tematy, które dotyczą nas wszystkich a przedstawione bez wymyślania i wydziwiania. A w tym wszystkim rodzina, dziecięca szczerość, radość, zabawa. W trakcie lektury niejednokrotnie pomyślałam „Jakby z mojego życia wzięte”, „Jakie to prawdziwe i mądre”… bo w tym prostym tekście, dziecięcych słowach jest wiele prawd z życia, refleksji, które mogą skłonić do przemyśleń i czegoś pozytywnego nauczyć. Tutaj każdy dzień przynosi kolejną-inną przygodę z której można wyciągnąć jakieś wnioski.

   Jestem świadoma tego, że w „Mikołajku” kontrowersje budzi fakt, że bohaterowie tych opowiadań – chłopcy, dzieci biją się, wyzywają od „durni”, „imbecyli”, „dupków” itp. itp. … spotkałam się z zarzutami, że gdzie tutaj jakaś wartość, lekcja, czy nauka…. jednak pomyślcie – przecież właśnie w taki i/lub podobny sposób zachowują się dzieci na podwórku w PRAWDZIWYM ŻYCIU – może nie wszystkie ale większość. I nie da się zaprzeczyć, że chłopcy do łobuziaki i rozrabiaki, zresztą dziewczynki również – dzieci nie takich słów używają, czy to w szkole, czy na podwórku i i tak prędzej, czy później się z nimi spotkają.
Po drugie to chyba jedna z niewielu książek dla dzieci, które z taką wspaniałą ironią opisują relacje dorosłych a w tym wymiarze nic się nie zmieniło. Po trzecie to taki tytuł po który podobnie jak po „Kubusia Puchatka”, czy „Małego Księcia” warto sięgać co jakiś czas, gdyż wraz z tym jak my się zmieniamy, tak zmienia się dla nas znaczenie jego treści oraz spojrzenie.  Najpierw jesteśmy dziećmi, które szaleją, hałasują, bawią się ale i poznają świat, uczą, dojrzewają i dorastają. Powoli z roli małego dziecka – chłopca lub dziewczynki przechodzimy w rolę starszego brata/siostry, cioci, opiekuna a niekiedy rodzica… Zmieniamy się my, zmieniają się nasze problemy, zmartwienia, troski – zmienia się wiele, tylko Mikołajek pozostaje ten sam – ciągle dziecko: ciekawe świata, krnąbrne, ze swoimi dziecięcymi-wielkimi i ważnymi problemami. I jego relacje z przyjaciółmi, rodziną, światem…

   Jedyne co mi się nie spodobało to fakt, że zdarza się iż dorośli nazywają dzieci „kretynami” – uważam, że w ten sposób nie powinniśmy zwracać się do dzieci, gdyż to podcina im skrzydła. Z tego względu wydaje mi się, że warto proponować te opowiadania raczej starszym przedszkolakom, którzy nieco więcej rozumieją – jak również przeanalizować z czytelnikiem treść.

  Przyznaję bez bicia – nie pałam miłością do Mikołajka i jego przygód, jednak dostrzegam ich urok, ciepło, magię… tę prostotę i czar… bo to właśnie w tym tkwi urok Mikołajka – w prostocie, szczerości, realizmowi i prawdzie, dzięki którym sporo osób może utożsamić się zarówno z bohaterami jak i sytuacjami opisanymi w poszczególnych opowiadaniach. Polecam tym, którzy mają ochotę przypomnieć sobie swoje dzieciństwo i ponownie poczuć się beztroskim szkrabem, jednocześnie zapominając o tym czym jest dorosłość – tak zwyczajnie i bez wyrzutów odstawić ją na dalszą półkę 😉

  Tytuł: Mikołajek. Jedziemy na wakacje | Autor: René Goscinny | Ilustracje: Jean-Jacques Sempé | Tłumaczenie : Grzegorzewska Barbara | Wydawnictwo: znak emotikon | Seria: Kolekcja psot i wybryków | Okładka: twarda | Stron: 144

FRAGMENT