„Przepowiednia” Emilia Kiereś, Marcin Minor | Akapit Press

  Na blogu wspominałam o tym, że lubię pióro Emilii Kiereś – córki pani Małgorzaty Musierowicz. W książkach, które wyszły spod Jej pióra jest nie tylko lekkość ale przede wszystkim cudowna historia, która wzbudza przeróżne emocje – od humoru poprzez refleksje i łzy wzruszenia jak również wspomnienia. Kiedy sięgam po kolejne powieści pisarki wiem, że czeka na mnie niezapomnienia lektura, emocje i przeżycia. Byłam ciekawa, czy tak też będzie z najnowszą książką autorki „Przepowiednią”  Rodzeństwo Adam i Klara wiodą spokojne i szczęśliwe życie. Oczywiście miewają swoje problemy, jednak kto ich nie ma – przecież takie jest życie i to, że pojawiają się w nim „wyboje” jest czymś zupełnie normalnym. Dzieci nie narzekają i są szczęśliwe. Wszystko odmienia się wraz z wizytą niespodziewanego gościa, który nie tylko zakłócił ich spokój ale również wprowadził wiele napięcia, niepewności, smutku… Dawno zapomniana przeszłość ożyła i ponownie dała o sobie znać odciskając po sobie coraz głębsze piętno – znak nie tylko w życiu ale również w sercach. Pojawiły się kolejne zagadki a także tajemnice, które zamiast wyjaśnić się, zaczęły jeszcze bardziej się plątać. Jest coraz trudniej, ciężej i boleśniej.

Co zrobić w takiej sytuacji?
Jak sobie poradzić?
Czy naprawienie błędu popełnionego w przeszłości jest możliwe a jeśli tak to jak to zrobić?
Jak rozwiązać zagadkę, która zaczyna Ciebie prześladować?
Jak zrozumieć i jak zdjąć pradawną cygańską wróżbę? Czy warto ją zdejmować?

  Powieść zainteresowała mnie swoim tytułem na długo przed premierą – dla mnie jest w nim coś z tajemnicy, którą czytelnik chciałby odkryć i poznać. Poza tym zawsze kiedy słyszę nazwisko autorki, uśmiecham się i przypominam sobie o pewnej serii książek, która zdobyła moje serducho rodząc w nim wiele ciepła ale i miłych wspomnień. Dla mnie to był taki „pewniak” – może nie na tyle bym określiła go powieścią idealną, rewelacyjną, cudowną i tym podobne, jednak rodziła miłe emocje zapowiadając przyjemną lekturę. Z drugiej strony jak zawsze miałam na uwadze fakt, że istnieje wyjątek od reguły – w zależności od upodobań w oczach czytelnika nawet ulubionemu pisarzowi może „podwinąć się noga” a jego powieść nie przypaść do gustu. Na szczęście tym razem nic takiego nie miało miejsca, chociaż jak już wspomniałam nie mogę powieści wychwalać po niebiosa. Niemniej powieść wciągnęła mnie – pochłonęła, „pożarła” i w tej baśni pozostawiła już od pierwszych stron.  Zgadza się… wciągnęła mnie ta opowieść swoim klimatem, tajemnicą, lekkim jednak nie infantylnym a plastycznym językiem, swoją opowieścią… Pani Emilia słowami stworzyła świat w którym to co realne przeplata się z baśnią, ludowym folklorem, cygańskimi wierzeniami, magią, kulturą, tradycją, tajemnicą i przygodą. Cygański tabor, folklor, tajemnicza przepowiednia, zaginiony cień, dziewczynka, która nie posiada swojego odbicia w lustrze, obicie uwięzione w odłamku lustra, opuszczony dwór, muzyka, własny cel w życiu, przyjaźń, miłość, magia….
To zalewie skrawek tego wszystkiego co czytelnik znajdzie w tej książce. W trakcie lektury jesteśmy świadomi, że świat, który stworzyła pani Emilia jest fikcyjny, z drugiej strony został on przedstawiony w taki sposób, że to o czym czytamy wydaje się takie realne, takie prawdziwe. Czujemy ten klimat, czujemy każdy powiew wiatru, promień słońca, ciepło ale i chłód. Słyszymy cygańską muzykę, wesołe śpiewy, dźwięk gitar, dzwoneczków, tamburyna, trykot kół wozu… ciepło ogniska – czujemy je, ten żar przy którym możemy się ogrzać, słyszymy starą przepowiednię, która wzbudza niepewność i strach. Kolejne obrazy przewijają się przed oczami, nie jesteśmy tylko i wyłącznie czytelnikami czy obserwatorami a bohaterami tej opowieści. Przynajmniej ja byłam…
  Jednak nie mylcie, że „Przepowiednia” to tylko i wyłącznie napisana plastycznym językiem baśń, która może pochłonąć młodszego jak i starszego czytelnika. To także pełna wartości, trzymająca w napięciu piękna i poruszająca opowieść o szybkim i przymusowym dorastaniu, poszukiwaniu własnej tożsamości – swoich korzeni i własnego ja, wolności, szukaniu tej jednej – słusznej drogi którą powinniśmy kierować się w życiu, wyjściem poza swój horyzont a tym samym i odwadze. O tym co małe, większe, wydawać by się mogło, że nie istotne a tak naprawdę o wielkim znaczeniu i bezcenne. O rodzinie tej bliskiej ale i dalszej, o przyjaźni – szczerej i prawdziwej, o więziach, które łączą, relacjach, które już powstały i które się buduje o miłości, poświęceniu, bezinteresownej pomocy, trosce i odpowiedzialności za drugiego człowieka. O tym co tak naprawdę jest ważne w życiu, co jest istotne, ma znaczenie, na co powinniśmy zwrócić uwagę – spojrzeć i poprzeć uważnie. Według mnie nie jest to tylko i wyłącznie książka dla dzieci i młodzieży – dorośli również mogą znaleźć w niej coś dla siebie. Jednak OSTRZEGAM. Nie będę  ukrywać, że całość jest bardzo nierealna, czasem wydawać by się mogło, że absurdalna… z pewnością baśniowa, czasem „dziwna” co nie każdemu przypadnie do gustu.

Tytuł: Przepowiednia | Autor: Emilia Kiereś |Ilustracje: Marcin Minor | Wydawnictwo: Akapit Press | Okładka: twarda | Stron: 166