Rozbudź wyobraźnię, czyli Dixit od Rebel

Istnieją gry, książki, rzeczy o których człowiek marzy. Może nie tyle aby je posiadać, ale chociażby raz zagrać. Jeśli chodzi o grę w moim przypadku był nią Dixit – gra którą chciałam poznać, kiedy tylko o niej usłyszałam i dowiedziałam się nieco więcej..
Jej autorem jest Jean Louis Roubira, lekarz pracujący w szpitalu w Poitiers z młodymi pacjentami mającymi trudności zarówno w szkole jak i poza nią. Po kilku rozgrywkach w zaobserwowano u nich znaczną poprawę formułowanych wypowiedzi oraz relacji z innymi ludźmi. Ponadto gra została nominowana przez Kapitułę Konkursu do nagrody Gra Roku 2010, jako jedna z najlepszych gier wydanych w Polsce w roku 2009. Ponadto w 2009 roku otrzymała nagrodę Golden Ace, French Game of the Year oraz została nominowana do niemieckiej nagrody Spiel des Jahres w 2010 roku.~ Informacje ~
Tytuł: Dixit
Wydawca: Rebel
Wiek graczy: 3-6
Ilość graczy:  od 8 lat
Czas gry: 45-90 minut
Cena: od ok. 90 do 120 zł

~ Zawartość pudełka ~
84 wielkoformatowe karty
1 plansza z torem punktów wewnątrz pudełka
6 drewnianych pionków królików
36 znaczników głosowania
instrukcja

~ Wygląd ~
Wykonanie jest na wysokim poziomie, jednak nie idealne.
Karty powinny być odporne na ścieranie, jednak aby tego uniknąć jak również zagięć, dodatkowo umieściłabym je w specjalnej folii – niestety ich wymiar nie jest standardowy. Z pewnością gracze nie przejdą obok nich obojętnie – ilustracje, które na nich umieszczono są śliczne, baśniowe, magiczne, niczym sen… całe mnóstwo postaci, miejsc, przedmiotów, zjawisk itp. To działa na wyobraźnię.
Pionki są drewniane, natomiast tor punktacji znajduje się w środku pudełka..

~ Cel gry ~
W grze wcielamy się w bajarza a naszym celem jest zdobycie jak największej liczby punktów. Aby osiągnąć swój cel należy „ruszyć szare komórki” wykazując się dobrą pamięcią a także umiejętnością łączenia skojarzeń.

~ Przygotowania do gry ~
Każdy z graczy otrzymuje własny pionek – króliczka, który ustawia się na polu „0”. Karty tasujemy, następnie rozdajemy każdemu z graczy po 6. Kart nie ujawnia się pozostałym graczom.
Pozostałe karty umieszczamy na środku stołu – to stos dobierania.
Każdy z graczy otrzymuje zestaw żetonów do głosowania :
w rozgrywce dla 4 graczy – 4 żetony do głosowania
w rozgrywce dla 5 graczy – 5 żetonów do głosowania
w rozgrywce dla 6 graczy –  6 żetonów do głosowania~ Jak grać ~
W każdej rundzie jeden z graczy zostaje Bajarzem. Bajarz wybiera jedną z 6 kart trzymanych w ręku i wypowiada głośno skojarzenie związane z jej treścią (nie pokazuje karty pozostałym graczom). Tutaj mamy dowolność w tym co to może być i jaką przyjąć formę: może to być jedno słowo, kilka słów, jakiś dźwięk, coś zupełnie zmyślonego, coś istniejącego, fragment wiersza, czy piosenki, przysłowie, tytuł itp.
Pozostali gracze wybierają jedną ze swoich 6 kart, która ich zdaniem najlepiej pasuje do skojarzenia wypowiedzianego przez bajarza. Gracze nie pokazując wybranej kart przekazują ją Bajarzowi. Bajarz tasuje wszystkie karty zbiera wszystkie a następnie rozkłada odkryte w przypadkowej kolejności na stole.

Gracze w tajnym głosowaniu obstawiają, która ich zdaniem karta jest tą, którą wybrał bajarz i do której wymyślali skojarzenie.
Głosowanie polega na położeniu przed sobą zakrytego żetonu z numerem odpowiadającym wybranej karcie.
Następuje przyznanie punktów:
– jeśli wszyscy gracze poprawnie wskazali kartę należącą do narratora, lub gdy żaden z graczy jej nie wskazał, narrator nie otrzymuje żadnych punktów, natomiast wszyscy pozostali gracze zdobywają po 2 punkty.
W każdym innym przypadku:
– po 3 punkty zdobywa zarówno narrator jak i gracze, którzy poprawnie wskazali jego kartę.
– każdy gracz (za wyjątkiem narratora), na którego kartę zagłosowano otrzymuje 1 punkt za każdy głos.Gracze przesuwają swoje króliczki na torze punktacji o liczbę pól odpowiadającą zdobytej liczbie punktów~ Koniec gry ~
Gra dobiega końca, gdy któryś z graczy dobierze ostatnią kartę ze stosu. Gracz, który posiada najwięcej punktów, zostaje zwycięzcą.

 ~Wrażenia ~
ŚDixit to gra, którą można polubić lub nie. Jedni będą bawić się przy niej rewelacyjnie a inni niekoniecznie. Z pewnością wymaga umiejętności kojarzenia – łączenie tego co słyszymy z tym co widzimy a także dobrej pamięci. Wymyślamy hasło a następnie przekazujemy je za pomocą obrazu, co nie jest takie łatwe jak mogłoby się wydawać. Podobnie jak w Kalamburach z tą różnicą, że nasze hasło nie może być łatwe, gdyż to przybliży pozostałych graczy do zwycięstwa – to oni zdobędą punkt. Jednocześnie nie może być wyciągnięte ni z tego ni z owego – jakieś dziwne. Jednocześnie każdy ma prawo do własnych skojarzeń – niektóre potrafią zaskoczyć. Dlatego jeśli pewne skojarzenia są znane tylko części z graczy lub jednej osobie nie powinny być używane – taka gra nie miałaby sensu.Gra w dużej mierze zależy od graczy – tego jak się znają i czy potrafią się integrować. Jeśli trafimy na „sztywniaków”, ludzi bez poczucia humoru, bez wyobraźni i chęci do takiej zabawy, gra będzie nieudana – nudna, monotonna i nieciekawa. Za to w doborowym – luźnym towarzystwie nie wykluczone, że spędzimy sporo czasu na dobrej zabawie…. oczywiście jeśli lubimy tego typu rozgrywkę.Gra pozwala również szare komórki i skłania do myślenia – uruchomienia tych części mózgu, których być może część z nas nie używa. Rozwija wyobraźnię, dedukcje, logiczne myślenie. Łączy przyjemne z pożytecznym. Myślę, że spodoba się tym, którzy lubią proste, przyjemne i dość szybkie gry a także gry wyobraźni. Jednocześnie nie każdy będzie czuł ten klimat i da się ponieść wyobraźni.

Plusy:
♦ łatwe zasady
♦ wykonanie
♦ oprawa graficzna
♦ lekka i przyjemna rozgrywka
♦ dobra gra rodzinna
♦ regrywalność – rywalizacja graczy w różnym wieku
♦ rozwija wyobraźnię
♦ rozwija umiejętność opowiadania, wysławiania się
♦  wymaga myślenia
♦ uczy kojarzenia faktów
♦ ćwiczy pamięć
♦  może zachęcić do napisania własnych opowiadań, powieści
♦ dobry przerywnik między cięższymi tytułami a także jako gra imprezowa
♦ karty mogą służyć jako ilustracje do opowiadania własnych historii na zasadzie Dobble

Minusy:
♦ cena i drogie dodatki
♦  niestandardowy wymiar kart – może być problem z dokupieniem koszulek w innym miejscu niż sklep producenta
♦ już nawet po jednym zagraniu zna się karty i te same skojarzenia się nasuwają
♦ czasami trudno jest uniknąć skojarzeń wykorzystanych we wcześniejszych rundach lub użytych przez innych graczy
♦ średnia skalowalność – gra od trzech osób przy czym wypada średnio
♦ forma w jaki sposób przekazujemy hasło pasujące do karty może przysporzyć problemów – nie wiemy co siedzi w głowie innego gracza, każdy ma prawo do własnych skojarzeń i to niekiedy „dziwnych”

Ocena: 5/6

materiały prasowe oraz pinterest i II