O babci…. „Babcia na jabłoni” Mira Lobe, Mirosław Pokora |Mistrzowie Ilustracji.

„Wszystkie dzieci na całej ulicy miały babcię. Niektóre nawet dwie. Tylko Andi nie miał babci – i bardzo się z tego powodu martwił (…)”

  Jest taki etap w życiu każdego z nas, że mamy babcie a nawet dwie. Niektórzy jeszcze je mają a inni niestety już nie… są również dzieci, które są również dzieci, które nigdy nie pamiętały ciepła i miłości, którymi babcia je obdarzyła bądź też nigdy tego ciepła nie doświadczyła. W podobnej sytuacji jest Andi, który nie ma ani jednej babci. Z zazdrością i smutkiem wysłuchiwał opowieści kolegów z podwórka, którzy opowiadali o niesamowitych przygodach, które przeżyli ze swoimi babciami: o wyprawach do wesołego miasteczka i do zoo, o gumach balonowych, czapkach z pomponami…  Pewnego dnia wszystko ulega zmianie. Chłopiec poznaje swoją babcie i to taką, którą każdy mógłby mu pozazdrościć. Razem jeżdżą na wycieczki, chodzą do wesołego miasteczka, ujeżdżają dzikie konie, jedzą  kwaśne  jabłka, czekoladę, watę cukrową i parówki do woli… Nawet siedzą razem na jabłoni, żeglują razem, wyruszają na podróż do Indii, ujeżdżają dzikie konie i polują na tygrysy. Korzystają z każdej chwili bycia razem ze sobą i ngdy się nie nudzą. Babcia tylko poprawia bufiaste rękawy w swojej starej sukience a także kapelusz z długim piórem i wymyśla kolejne zabawy, figle i psikusy. Jej głowa pełna jest szalonych pomysłów a ona sama pracowała i mieszkała kiedyś w cyrku. Z taką babcią nie może być nudno. Niestety nikt z wyjątkiem Andiego w tę babcię nie wierzy.  Wtedy chłopiec zaprzyjaźnia się z samotną staruszką, która wprowadziła się nieopodal jego mieszkania. Starsza pani kocha dzieci i marzy o własnych wnukach, które mogłaby rozpieszczać. Swoim ciepłym usposobieniem zdobywa zaufanie chłopca – dzieli się z nim nie tylko swoimi opowieściami a przede wszystkim obdarza ciepłem i miłością… miłością babci do wnuczka, której chłopcu tak bardzo brawowało. Rodzi się między nimi silna więź i zaufanie. Andie spędza z nią każdą wolną chwile, pomaga w zakupach, chodzi na spacery… z czasem zaczyna brakować mu czasu dla babci z którą uwielbia przesiadywać na jabłoni, co nie znaczy, że już o niej zapomniał.  „Babcia na jabłoni” to opowieść dla dzieci austriackiej pisarki literatury dziecięcej Mirę Lobe. Pierwszy raz została wydana w 1965m natomiast w Polsce w 1968 roku w przekładzie Marii Kureckiej i ilustracjami Mirosława Pokory. Historia lekka, pełna ciepła, dziecięcej magii i wyobraźni. Z jednej strony dziecięca beztroska – psoty, figle i żarty. Z drugiej problemy, troski, zmartwienia i marzenia. Potrzeba miłości ale nie tej matczynej a zupełnie innej. Ciepła i wsparcia od innej bliskiej osoby, której się nigdy nie miało lub już nie ma – przyjaźni, bezinteresownej pomocy.

Opowieść o uczuciu pustki i osamotnienia, kiedy tej Osoby nie ma i o próbie radzenia sobie z tym uczuciem – wypełnienia tej luki na swój własny sposób ale również o sile wyobraźni, szczęściu, miłości…. O tym, że to czego szukamy bardzo często jest tuż przed naszymi oczami – wystarczy tylko zatrzymać się na chwilę, uważnie rozejrzeć i przyjrzeć. Książka niezwykła, która wzrusza, daje do myślenia a przede wszystkim pokazuje jak ważna jest babcia w życiu każdego dziecka.  Pokazuje, że Babcia to nie skarbonka, która sypie groszem a ważna w życiu każdego dziecka osoba, która uczy życia, ważnych wartości, przekazuje rodzinne tradycje, pomaga zmagać się z własnymi obawami i strachami. Jak patrzeć na świat aby dostrzegać więcej, postępować właściwie, wiedzieć co można a czego nie. Bliska osoba – nauczyciel życia a przede wszystkim przyjaciółka, która kocha i zawsze kochać będzie. Piękna, wzruszająca i potrzebna książka….
Taka, która wzruszyła mnie do łez i sprawia, że kiedy o niej pomyślę łzy mam w oczach w szczególności, że jej lektura przypadła na dzień po rocznicy ślubu mojej Babci i Dziadka ❤ W trakcie czytania książki nieustannie towarzyszyła mi pamięć o moich Babciach – żyjącej a także tej, która już odeszła. Wracały wszystkie wspomnienia w szczególności o babci, której już nie ma. Może nie była babcią idealną – szaloną, pomysłową, na co dzień miłą, serdeczną, ciepłą, której głowa pełna była szalonych pomysłów. Jak sama mówiła „nie lubię dzieci”, mimo iż własnych miała piątkę. Jednak to trudne życie i przeżycia z dzieciństwa i młodzieńczych lat sprawiły, że stała się nieco „oschła”? Z pewnością poważna, ceniąca ciszę, spokój, nie lubiąca kiedy dzieciaki ganiają po mieszkaniu. Wiecznie zapracowana. A mimo tego potrafiła okazać zainteresowanie, ciepło, miłość, przyjaźń… Była i jest prawdziwą Babcią, mimo iż ciałem nie ma Jej już ze mną. Nie mogę powiedzieć o niej ani jednego złego słowa.

  A do tego rocznica ślubu żyjących Dziadków, którą świętowaliśmy tak niedawno… Ucisk w sercu, łzy wzruszenia, wiele łez…

Babciu pamiętam Twój uśmiech, zapracowanie, srogość ale i troskę…
Pamiętam jak obierałaś ziemniaki, karmiłaś świnki, kaczki i kury…
Doiłaś krowy, zbierałaś jajka z kurnika, sprzątałaś, jadłaś z nami młode ziemniaki z mizerią na werandzie…
Pamiętam każde Święta i wakacje spędzone u Ciebie na wsi i z Tobą…
Pamiętam późniejszy mętny wzrok utkwiony w ścianę, strach kiedy spoglądała na ludzi z pytaniem „Kim jesteś?” ale również kiedy chwile
Pamiętam jak powoli odchodziłaś i wiem, że nie odeszłaś tak całkiem.

Tytuł: Babcia na jabłoni | Autor: Mira Lobe | Ilustracje: Mirosław Pokora | Wydawnictwo: Dwie Siostry | Okładka: twarda | Stron: 164