Powieść utkana ze wspomnień…”Widnokrąg” Wiesław Myśliwski

  Po skończonej lekturze „Ucha igielnego” Wiesława Myśliwskiego, zdecydowałam, że za jakiś czas sięgnę po kolejną książkę autorstwa tego pisarza. Wybór padł na „Widnokrąg” – książkę, która w księgarniach internetowych wyświetliła mi się jako nowość. Od razu muszę zaznaczyć, że jest jedna z tych pozycji, które wymagają czasu i skupienia, tego aby powoli i w odpowiednim dla siebie tempie „delektować” się każdym słowem. Nie można czytać jej w autobusie czy poczekalni u lekarza a w domowym zaciszu, tam gdzie czujemy się dobrze, bo tylko wówczas wyniesiemy z niej to co najlepsze – wyssiemy całą esencje.  Narracja została poprowadzona z perspektywy głównego bohatera Piotrka, który wracając pamięcią do przeszłości, wypowiada się na różnych etapach swojego życia: jako mały chłopiec, dojrzewający młodzieniec a także dorosły mężczyzna. Jego dzieciństwo oraz młodość przypadły na lata wojenne oraz wczesne komunizmu. Poznajemy jego rodzinę a także wydarzenia, które miały wpływ na na jego wewnętrzny rozwój – wszystko to co sprawiało, że wyrabiał on swoje poglądy na różne tematy a także jak postrzegał świat i swój własny widnokrąg.

  Czytamy nie tylko o tym co zwykłe, miłe i dobre ale również o osobistych dramatach: choroba ojca, wuj poszukujący osoby, która okaleczyła Piotrkowego psa, pierwsza szkolna zabawa, marynarskie ubranie, zgubiony but, zauroczenie i miłość, dojrzewanie, niedzielny obiad na wsi, prostytutki mieszkające nad sutereną rodziny bohatera częstujące Piotrka kakao…
Codzienność, która przeplata się z humorem i prawdziwymi dramatami Sceny z życia i ścieżki wspomnień – wydarzenia ważne i mniej ważne a w tle tego wszystkiego wojna i lata powojenne. A to wszystko od jednej starej fotografii ojca z synem. To ona przywołuje w pamięci wspomnienia – ona a następnie wiele przeróżnych drobnych przedmiotów, znalezionych mimochodem, myśl lub jakieś wydarzenie.  Zarówno język jakim posługuje się autor jak sposób narracji są godne podziwu i mogą wywołać zachwyt. Czuć rękę „mistrza” widać, że każde słowo zostało dokładnie przemyślane a jego miejsce odpowiednio przypisane. Nie ma tutaj przypadku, nie ma pośpiechu – wszystko dzieje się powoli i ma swój cel oraz sens. Jest spokój, melancholia, czas na zadumę i refleksję. Na to aby przyjrzeć się życiu nie tylko bohatera ale również własnemu. Zastanowić się nad tym co i kto nas kształtuje. To spojrzenie w przeszłość, teraźniejszość ale również przyszłość.  „Widnokrąg” to niewątpliwie mądra i życiowa książka. Opowieść utkana ze wspomnień i wspomnieniami pisana. O tym kim jesteśmy, co i w jaki sposób tworzy naszą tożsamość… epopeja o polskiej wsi.
Taka, która wymaga czasu, skupienia i odpowiedniego czasu aby po nią sięgnąć. Nie dla każdego (z pewnością nie dla tych, którzy szukają akcji i brawury) i nie na każdy czas. Dobra, jednak nie idealna – taka w trakcie czytania, której w mojej głowie pojawiały się nie tylko przemyślenia ale również wątpliwości w związku z treścią a także słowo „ale”.

Tytuł: Widnokrąg | Autor: Wiesław Myśliwski | Wydawca: Znak | Okładka: Twarda | Stron: 600

Dopisek z 29 maja
Komentarz jednej z czytelniczek bloga skłonił mnie do pewnych refleksji odnośnie książki. Nie mogę napisać, że książka mnie zachwyciła między innymi ze względu na fragmenty, które nie było przyjemnie mi czytać. Jednakże starałam się patrzeć ponad to i głębiej… Tym samym udało mi się odnaleźć w niej nostalgię, refleksję nad życiem, przemijaniem i tym co jest w nim istotne a to w książkach bardzo cenię.
To powieść o nas, tym co nas kształtuje i tworzy naszą tożsamość. Taka którą można nazwać epopeją o polskiej wsi. Jednak nie ukrywam, że jeśli miałabym wybierać i oceniać to „Ucho igielne” bardziej przypadło mi do gustu.