Powrót do dzieciństwa „Madeline w Paryżu”

  Usiądźcie wygodnie i włączcie poniższy film. Jest on króciutki i nie zajmie Wam zbyt wiele czasu a wprowadzi w odpowiedni nastrój ^_^

  Nie bez przyczyny zaczęłam właśnie od tego filmiku. Teraz zamknijcie oczy i cofnijcie się pamięcią kilka lub kilkanaście lat wstecz do czasów, kiedy o 19 w TVP 1 emitowana była „Wieczorynka”. Jedną z nich była właśnie „Madeline” Pamiętacie? Oglądaliście? Przyznam bez bicia, że ja z siostrą sporadycznie jak najbardziej. Ta nie zapomniana czołówka i słowa „W Paryżu, w pewnym starym domu, który był porośnięty dzikim winem, ustawiało się co rano w dwa rzędy dwanaście małych dziewczynek. Wychodziły o wpół do dziesiątej w deszcz lub słoneczny dzień. Najmniejsza z nich miała na imię Madeline” szybko utkwiły mi w pamięci – znałam je na pamięć. Kiedy w księgarni na półce z nowościami zobaczyłam książkę „Madeline w Paryżu” wróciły wspomnienia i sentyment – od razu wzięłam ją do ręki, przejrzałam i chciałam przeczytać. Kiedy zajrzymy do ponad 300 stronicowej książki od razu zauważymy, że więcej w niej do oglądania niż do czytania – minimum tekstu, maksimum ilustracji, klasyczny picturebook. Tekst jest całkiem przyjemny i przyjazny dla młodego czytelnika a w starszych może obudzić wspomnienia. To sześć krótkich opowiadań o dwunastu dziewczynkach, które różnią się od siebie fryzurami i wiodą uporządkowane życie pod czujnym okiem pani Clavel: każdego ranka o 9.30 bez względu na pogodę szły na spacer w parach a wieczorem przy kolacji odmawiały modlitwę, myły ząbki i kładły się spać do swoich łóżek.

Wydaje się nudne?
A co jeśli wyjawię Wam, że najmłodsza i najmniejsza z nich Madeline niejednokrotnie przysparza swoją opiekunkę o szybsze bicie serca? Mimo iż najmniejsza jest bardzo mądrą, rezolutną i żywiołową osóbką, która niejednokrotnie wiedziona ciekawością świata odłącza się od reszty i zrobi nim pomyśli. Nie brakuje jej również odwagi – nie przestraszy się ani myszki, ani tygrysa, z dumą prezentuje bliznę po wyrostku i trafem zawsze znajduje się w centrum danych wydarzeń i zainteresowania. Zawsze jej pełno i wszędzie a jej głowa pełna jest przeróżnych pomysłów. Kiedy poznaje świat i doświadcza nowego czuje się jak w swoim żywiole a jednocześnie jest bardzo pomocna i śpieszy przyjaciołom z pomocą. Jej serduszko jest pełne ciepła, dobra i wrażliwości do innych osób a także zwierząt czym zaskarbia sobie serca nowo poznanych osób. Taka właśnie jest Madeline.  W książce istotną rolę odgrywają ilustracje wykonane przez autora opowiadań. Jedne bardzo proste niczym szkic lub narysowane przez dziecko a inne żywe i kolorowe. Możliwe, że wszystkie na pierwszy rzut oka banalne a nawet dziecinne, jednak w rzeczywistości tylko pozornie. Kiedy się im przyjrzymy dostrzeżemy prawdziwe „smaczki”, które skrywają takie kobieta karmiąca konia, ostre zęby tygrysa, mężczyzna karmiący ptaki w Ogrodach Tuileries a w tle Katedra Noter Dame, Wieża Eiffla, Ogordy Lukseburskie, Plac Vendom… bogactwo architektury i historii Francji. Mnie ta prostota i „dziecinność” ujęła.

  Książka niewątpliwie ma swój urok. Tekst może nie jest wybitny – rymy trochę się gryzą a opowiedziane historie są mocno przeciętne, jednak jednocześnie są spokojne i przyjemne. To opowiastki o uroczych dziewczynkach mieszkających na pensji, które dzięki Madeline przeżywają przeróżne przygody. Całość może spodobać się dzieciom a serce nie jednego dorosłego rozgrzeje do czerwoności, bo powrócą wspomnienia z dzieciństwa a być może nawet łezka zakręci się w oku. Mnie może nie zakręciła i tego dziecięcego ciepełka nie było ale pojawiło się zauroczenie i uśmiech na twarzy. To świat w którym codzienność i poznawanie świata łączy się z przygodą. Świat dziecka w którym mimo codziennych i przeróżnych perypetii zawsze może czuć się ono bezpieczne, jest kochane, szanowane. Świat przyjemny i taki, który chce się poznawać z domieszką kultury oraz tradycji Francji.  Pomysł na napisanie krótkiej historyjki o Madeline narodził się podczas pobytu Autora w szpitalu po wypadku rowerowym, kiedy został potrącony przez samochów. „W sali obok leżała mała dziewczynka, której usunięto wyrostek. Przez sufit na moim łóżkiem przebiegała ciemna rysa…. Widziałem zakonnicę przynoszącą zupę dziecku. Przypomniałem sobie historie, które opowiadała mi matka o życiu w szkole prowadzonej przez siostry zakonne (…)” – pisze Ludwig Bemelmans na końcu książki. To właśnie ta dziewczynka stała się wzorem Madeline, bohaterki książki, którą po powrocie do domu w Nowym Jorku Bemelmans napisał i zilustrował a także tej która przyniosła mu sławę. Od pierwszego wydania w 1939 roku książka wznawiana jest aż do dziś.

Tutaj możecie zajrzeć to książki KLIK

Tytuł: Madeline w Paryżu | Autor: Ludwig Bemelmans | przekład: Małgorzata Pietrzyk | Wydawnictwo ZNAK emotikon | Okładka: twarda | Stron 320

Na koniec chciałabym zaprosić Was do obejrzenia jednego z odcinków wieczorynki w której jest mowa o szacunku do książek oraz sztuki na podstawie książki a także pojawia się motyw powstania opowiadań o przygodach Madeline ;)