Puste miejsca Katarzyna Olubińska, wydawnictwo WAM

  Katarzyna Olubińska – dziennikarka programu „Dzień dobry TVN”, marzycielka, żeglarka, autorka cyklu „Kobieta w religiach świata” jak również książki „Bóg w wielkim mieście” a przede wszystkim katoliczka i córka Boga. Można powiedzieć, że zagubiona owieczka w stadzie, która w pewnym momencie swojego życia zrozumiała, że wszystko co posiada i co robi nie daje jej prawdziwego szczęścia a ona tak na prawdę nie jest szczęśliwa. Coś w niej pękło i wówczas dostrzegła Boga w swoim życiu. Nie będę jednak dzisiaj pisać o tym na blogu – jeśli jesteście ciekawi możecie zajrzeć na stronę Katarzyny – tam dowiecie się wszystkiego. Jeśli jesteście ciekawi możecie również sięgnąć po książkę nad którą pracowała „Bóg w wielkim mieście”.  Niedawno skromny „dorobek pisarski” pani Kasi rozszerzył się o kolejną publikację – nowość. „Puste Miejsca” to nietypowa książka będąca jednocześnie notesem a nawet pamiętnikiem. Można podzielić ją na dwie części: pierwsza to zbiór krótkich refleksji i przemyśleń autorki – prostych, szczerych, prawdziwych i płynących prosto z serca. Olubińska nie snuje wydumanych i podniosłych kazań i wywodów niczym z książek Coelho (z całym szacunkiem do autora).   Nie skłania do zmiany wiary na katolicką, czy swoich racji. Nikogo do niczego nie zmusza, bo NIE JEST TO KSIĄŻKA RELIGIJNA. Opowiada przytaczając historie z własnego życia – mówi o swoich uczuciach i przeżyciach. Zachęca do zatrzymania się w ciągle pędzącym do przodu świecie , odetchnięcia i rozejrzenia dookoła siebie. Jednocześnie podkreśla jak istotną rolę w jej życiu odgrywa Pan Bóg: ile daje jej siły, chęci do życia i sprawia że czuje się naprawdę szczęśliwa. Nie jest to nachalne w tonie „umoralniania” a szczere i prawdziwe. Przyznam, że ujęła mnie ta szczerość serca i to co płynie wprost z niego. Nie wiem na ile to kwestia tego jaka jestem i mojego wnętrza a na ile samej pani Kasi, ponieważ Jej nie znam ale czuję, że jest to szczere i prawdziwe.   Druga – obszerniejsza część to białe kartki w linie – nic więcej. Teraz to Ci, którzy sięgną po tę publikację będą mogli wypełnić je słowami. Wspomnieniami od zwykłych momentów codzienności po przez to co spontaniczne, zaskakujące, piękne i niezwykłe. Myślami, które kłębią się w głowie i uczuciami, które tłumimy w sobie. Wszystkim tym co nas męczy, martwi ale również jest dla nas ważne i niezwykłe. Czym tylko zechcemy, tworząc w ten sposób własną historię.

   Zaskakujące z jaką łatwością i swobodą niektórym osobom świeckim przychodzi pisanie o sprawach tak intymnych jak wiara i Bóg. Dla mnie (i najprawdopodobniej dla wielu) to zbyt osobiste i delikatne. Nie byłabym w stanie – ciężko rozmawiać mi o tym nawet z mamą (z „pierwszym lepszym” księdzem bądź zakonnikiem również bym nie rozmawiała). Otworzyć się przed obcymi? Nie wyobrażam sobie. A takich wyznań jest coraz więcej.
Potrzeba ducha, chęć świadectwa i/lub dodania otuchy? A może moda na pisanie? Jakby nie było zauważyłam, że taka forma staje się coraz bardziej popularna i zyskuje uznanie niektórych czytelników, bo przede wszystkim dodaje wiary w siebie i sens życia a także podnosi na duchu.   Całość „dopieszcza” eleganckie wydanie: subtelna i delikatna okładka pokryta płócienkiem w odcieniach błękitu z motywem mieszkania i krzewów. Bardzo ładne – szkoda byłoby mi „upaćkać” je swoimi „bazgrołami”.

Tytuł: Puste miejsca | Autor: Olubińska Katarzyna | Wydawnictwo: WAM | Okładka: Twarda | Stron 208