O czym szumią wierzby, Kenneth Grahame | SuroVital COCOA czekolada ciemna 70%

 Literatura klasyczna bez względu na to czy kierowana do młodszego, czy straszego czytelnika będzie taką po którą warto sięgać – poznać, przeczytać i zastanowić się co sprawiło, że otrzymała to miano. Może po lekturze coś sprawi, że będziemy mieć zupełnie inne zdanie? A może utwierdzimy się w przekonaniu „Tak to jest klasyka”.  Tytuł „O czym szumią wierzby” kilkukrotnie obił mi się o uszy, jednak nie miałam okazji zapoznać się z jej papierową wersją. Kojarzę jakiś serial, ale pamiętam, że nie wzbudził mojego zainteresowania – nie oglądałam i po książkę również jakoś nie sięgałam. Jednak jak to mówią „do czasu”. Kiedy w zamojskiej księgarni zobaczyłam już kilkuletnie (bo z 2016 roku), barwne wydanie wydawnictwa Zysk i S-ka poczułam się zachęcona aby przyjrzeć się jej bliżej.  „O czym szumią wierzby” to powieść dla dzieci autorstwa Kennetha Grahame’a, opublikowana w 1908 roku a zilustrowana przez E.H. Sheparda. Jej treść składa się z 11 opowiastek, których akcja dzieje się się w do prowincjonalnej Anglii z przełomu XIX i XX wieku. Tutaj obok ludzi żyją obdarzone niezwykłymi umiejętnościami zwierzęta prowadzące ludzki tryb życia – te dwa światy przenikają się ze sobą.
Głównymi bohaterami są: łagodny i przyjazny Kret, który rzadko opuszcza swój dom a także jego przyjaciele: odważny i jednocześnie romantyczny Szczur Wodny piszący wiersze, poważny, rozsądny i cieszący się poważaniem Borsuk, będący jednocześnie dobrym strategiem a także zarozumiały i irytujący Ropuch o słomianym zapale, bez przerwy pakujący się w kłopoty, mającym zarazem wiele szczęścia.  Zwierzęcy bohaterowie potrafią mówić, myśleć, gniewają się, darzą kogoś sympatią lub anty sympatią, mają swoje przyzwyczajenia, hobby, zainteresowania. Czasem się pokłócą ale są w stanie wybaczać, wspierają siebie w potrzebie, rozumieją, starają się wspólnie rozwiązywać problemy a także kiedy jest taka potrzeba śpieszą z pomocą. Każdy z mich jest inny i przedstawia różne cechy, które mogą służyć za odzwierciedlenie cech ludzkich w wielu sytuacjach świetnie je parodiując.   W swoich krótkich przygodach pokazują i wyjaśniają czym jest prawdziwy dom i rodzina, na czym polega przyjaźń, to czym jest troska o kogoś, jak pomagać i że należy pomagać. O tym jakie konsekwencje niesie ze sobą łamanie prawa a także jak przykre w skutku mogą być niebezpieczne zainteresowania i swego rodzaju uzależnienia (na przykładzie Ropucha, którego fascynowały samochody i szybka jazda). Ponadto w przystępny sposób przedstawia realia minionego wieku, dając możliwość przeniesienia się do świata wolnego od telefonów, komputerów i internetu a także będąc dobrym wyjściem do rozmów na ten temat.  Powieść ma swoje plusy ale również „wstawki”, które w niektórych mogą wzbudzać pewne kontrowersje. Ropuch je mięso (podobnie jak Kaczor Donald kurczaka) a w dialogach pojawiają się takie określenia jak „tłusta baba”, „świnia” czy „kretyn” w stosunku do bohaterów. Niemniej książka posiada przesłanie, morał jak również swój humor chociaż jestem świadoma że sama historia nie każdego zainteresuje. A to czy „wstawki” o których wspomniałam czytelnik uzna za wadę zależy tylko i wyłącznie od niego. Być może ciekawostką będzie dla Was fakt, że Grahame napisał tę powieść specjalnie dla swojego syna. Po tragicznej śmierci dziecka porzucił pisanie, tym samym była to jego ostatnia powieść. Książkę w wydaniu Zysk S-ka zdobią ilustracje Ingi Moore – nie są to oryginalne obrazy E.H. Sheparda pochodzące z pierwszych wydań, ale nie można odmówić im uroku i swoistej „magii”. Malownicze i pełne detali są niczym obrazy, które częściowo odzwierciedlają klimat książki. Z pewnością przyciągną wzrok nie jednej osoby. Artystka wykonała ilustracje do „Tajemniczego Ogrodu” – książki, która również ukazała się nakładem wydawnictwa Zysk S-ka z rudzikiem a nie gilem w przekładzie jak to jest w oryginale

Tytuł: O czym szumią wierzby | Autor: Grahame Kenneth | Tłumacz: Maria Godlewska | Ilustracje: Inga Moore | Wydawnictwo: Zysk S-ka | Oprawa: twarda z obwolutą | Stron: 272

zdjęcia pinterest oraz surfacefragments

  Dla niezainteresowanych książkami odgrzebałam recenzję, która została opublikowana na starej domenie bloga, jednak nie została przeniesiona na nową. Recenzja „starsza” ale wątpię aby moje wrażenia zmieniły się po ponownym spróbowaniu tej tabliczki – zapamiętałam ją tak jak opisałam 😉Skład: nieprażone ziarno kakaowca*, cukier z kwiatu palmy kokosowej*, tłuszcz kakaowy*, zawartość masy kakaowej min. 70%.
* składniki pochodzące z upraw ekologicznych, objęte certyfikatem kontroli PL-EKO-09.
Opakowanie: 50g
Rodzaje: gorzka klasyczna 70%, z jagodami goji 60%, wiśnia-acai 60%, cappuccino migdałowe z morwą, 65% z orzechami pekan 70%

Wartość odżywcza w 100g:
Tłuszcz 43g Węglowodany 36g w tym cukry 28g Białko 8g Sól 0.2g

Opinia:  Tabliczka najpierw została umieszczona w folii a następnie tekturowym kartoniku. Waży 50g co przekłada się na 8 grubych kostek z wygrawerowanym napisem COCOA. Posiada ciepły brązowy kolor a także przyjemny i głęboki słodko-kwaśny aromat niczym chleb na zakwasie posypany kakao z nutką wanilii (wanilii nie ma w składzie, najprawdopodobniej to cukier z palmy kokosowej.  Tak jak wspomniałam wcześniej czekolada jest gruba, twarda i ciężko jest ją przełamać, jednak nie jest to niemożliwe. Należy użyć nieco siły i wówczas da się usłyszeć przyjemny i głośny trzask, charakterystyczny dla dobrej jakości ciemnych czekolad.    Kostka położona na języku rozpuszcza się powoli i opornie uwalniając swój smak, przy czym na języku okazała się nieco „szorstka” w swojej strukturze. Pierwsze co poczułam to lekko karmelowa słodycz cukru kwiatu palmy kokosowej do której po chwili doszedł delikatny, charakterystyczny, lekko ziemny smak surowego kakao (łatwo go rozpoznać). Gorycz podobnie jak i surowe kakao, jest bardzo delikatna z nutą łagodności ale wyczuwalna. Pojawia się tutaj również lekka kwaskowatość, która delikatnie muska kubki smakowe. Poczułam także bananową nutę. Specyficzny smak cukru kokosowego wydał mi się intensywniejszy niż samo kakao – kiedy cała kostka już się rozpuściła w ustach pozostała mi jego lekko karmelowa słodycz.   Czekolada jest smaczna ale nic więcej. Zabrakło mi w niej lekkiego pazura, intensywniejszej głębi ziaren surowego kakao, ich smaku… To na co liczyłam zostało przyćmione przez smak cukru kokosowego, który nieco zdominował całość. Czekolada jest smaczna i cieszę się, że mogłam ją spróbować ale mnie nie porwała. Z pewnością jest warta spróbowania.

Wartość energetyczne w 100g – 583 kcal
Ocena – 4/6
Cena – prezent