Jaglano-bananowe napoleonki vel kremówki z czarną porzeczką i kokosem | „Ture Sventon w Londynie”, Ake Holmberg, wyd. Dwie Siostry

  Kochani…
Rozsiądźcie się wygodnie, najlepiej z filiżanką herbatki, kawy lub innego ulubionego płynu. Dzisiejszy wpis jest obszerniejszy od poprzednich – wszystko ze względu na tematykę, którą poruszyłam. Postanowiłam nie tylko opowiedzieć o ostatnio przeczytanej książce jak również umieścić przepis na „coś” czego tak naprawdę nie przygotowywałam od dawna. To również nieco historii i faktów.

W dniu urodzin duńskiego baśniopisarza Hansa Christiana Andersena świętujmy Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci ^_^

  Wydawnictwo Dwie Siostry o którym jakiś czas temu wspominałam jest znane z literatury klasycznej dla dzieci, która ukazuje się w ramach serii Mistrzowie Ilustracji. Seria liczy sporo tytułów a wśród nich serię o detektywie Ture Sventon. Twórcą postaci detektywa jest Ake Holmberg uznawany za jednego z najsławniejszych szwedzkich autorów książek dla dzieci a także laureat pierwszej edycji Nagrody im. Astrid Lindgren (przyznanej w 1967 roku) – najważniejszego szwedzkiego wyróżnienia w dziedzinie literatury dziecięcej. Największą popularność przyniósł mu cykl książek o przygodach prywatnego detektywa ze Sztokholmu, Ture Sventona, za który pośmiertnie – w 2007 roku – otrzymał Nagrodę im. Ture Sventona, przyznawaną za szczególne osiągnięcia dla kultury. Książki pisane przez 25 lat (1948–1973) zostały sfilmowane w 1972 roku. Nakładem wydawnictwa Dwie Siostry ukazały się cztery tomy cyklu.  „Ture Sventon w Londynie” to czwarta część z całego cyklu i zarazem pierwsza z którą miałam możliwość przeczytać. Mimo iż wcześniej nie miałam do czynienia ani z książką, ani filmami nie odczułam problemu aby „wgryźć się” w fabułę. Wiedziałam to co najistotniejsze – Ture Sventon jest najsprytniejszym szwedzkim detektywem w mieście. W kolejnej części razem z naszym bohaterem przeniesiemy się do Londynu a dokładnie do posiadłości lorda Hubbarda w której po ostatnich stu lat „nudy” w bibliotece pojawia się tajemnicza postać w błyszczących butach ze spiczastymi czubkami, natomiast angorska kotka ciotki Victorii zaczyna prychać – a robi to tylko na widok nieprzyjemnych obcych typów. Lord postanawia wezwać na pomoc prywatnego detektywa ze Sztokholmu. Rozwiązanie zagadki nie będzie łatwe.  Książka dedykowana jest do młodszego czytelnika, dlatego jej fabuła nie jest skomplikowana. Jednocześnie nie brakuje w niej uroku, humoru jak również powagi – wszakże detektyw musi (a przynajmniej powinien) być poważny. Sventon myśli, analizuje kolejne tropy oraz poszlaki, sprytnie dedukuje i wyciąga wnioski. Jest dokładny i rzetelny w tym co robi – widać, że każdy jego ruch jest dokładnie zaplanowany. W to wszystko wpleciono humorystyczne dialogi i wypowiedzi poszczególnych bohaterów jak również codzienne drobnostki jak słabość kamerdynera do kawy, czy umiłowanie detektywa do ptysi, których w Londynie mu brakuje. Może nie jest idealne ale z pewnością nie nudno i przyjemnie. Młody czytelnik zostaje wprowadzony w szczegóły śledztwa dzięki czemu razem z naszym detektywem może rozwiązywać sprawę. Kto wie? Może komuś uda się zrobić to przed Sventonem? Jednak nie będzie tak łatwo jak mogłoby się wydawać – rozwiązanie pozostaje tajemnicą do samego końca, natomiast wyjaśnienie zagadki okazuje się prostsze niż mogłoby się to wydawać. Taki trochę Hercules Poirot ale w wersji dla dzieci i podróżujący na latającym dywanie. Osobiście czekam na wiecej :)

Tytuł: Ture Sventon w Londynie | Autor: Ake Holmberg | Ilustracje: Sven Hemmel | tłumaczenie: Justyna Czechowska | Wydawnictwo: Dwie Siostry | Stron: 148

  Napoleonka nazywana również kremówką przywędrowała do Polski z Francji i jest kuzynem francuskiego mille-feuille – deseru stworzonego w XVII w. przez cukiernika François Pierre de la Varenne, złożonego z trzech warstw ciasta francuskiego przełożonego kremem lub dżemem. Jedna z legend mówi, że nazwa pochodzi od Neapolu skąd oryginalnie ciastko pochodzi a nie cesarza Francuzów, jak powszechnie się uważa.

  W Polsce jest ciastkiem przygotowanym z dwóch płatów ciasta francuskiego lub kruchego, przełożonych kremem śmietankowym lub budyniowym. Najczęściej posypywana cukrem pudrem, choć bywa również dekorowana kremem lub pokryta warstwą lukru. Do tej pory wiele osób zastanawia się jaka jest prawidłowa nazwa ciastka: „napoleonka” czy „kremówka” i z jakiego kremu powinna się składać.

Według niektórych źródeł w Warszawie określenie „napoleonka” pochodzi od pierwszej cukierni Feliksa Gołaszewskiego, mieszczącej się przy Świętokrzyskiej 26, stojącej frontem do placu Napoleona. Sprzedawane w „Napoleonce” ciastka (z kremem budyniowym) przejęły ponoć od niej nazwę i były jej sztandarowym produktem. Z kolei kremówka to już inne ciastko.
Podobnie jest na południu i Wrocławiu, gdzie znane są zarówno napoleonki (z kremem śmietanowym – z bitej śmietany), jak i kremówki (z kremem waniliowo-budyniowym). W Łodzi zasada ta działa odwrotnie.
W Galicji (tereny Małopolski) funkcjonuje nazwa „kremówki”, a zamawiając „napoleonkę” dostaniemy „napoleona”, czyli ciastko przekładane różowym kremem bezowym.
Nie można zapomnieć o kremówkach, które podczas spotkania z mieszkańcami Wadowic papież Jan Paweł II wspomniał jako osłodzenie szkolnych czasów, nazwanymi „papieskimi” lub „wadowickimi”. Pewne jest, że były przekładane kremem budyniowym, jednak wątpliwości budzi fakt, czy zawierały one alkohol, czy nie.

Zaczerpnęłam źródła i wiem, że u nas na Lubelszczyźnie napoleonka to ciastko składające się z dwóch blatów ciasta francuskiego przełożonych masą budyniową (a właściwie budyniem). Kremówkę natomiast przygotowuje się z ciasta kruchego lub półfrancuskiego z kremem budniowo-śmietanowym lub śmietanowym, czasem z dodatkową warstwą bitej śmietanki
Zwał jak zwał – ciastka nigdy nie jadłam (nawet będąc w Wadowicach) a swoją „napoleonkę” (jak kto woli kremówkę) przygotowałam z budyniem jaglano-bananowym. Ciasto wzbogaciłam o domową konfiturę z czarnej porzeczki a ciasto francuskie zastąpiłam wegańskimi kakaowymi herbatnikami.

Składniki
opakowanie herbatników (u mnie 250g – 28 sztuk)
szklanka kaszy jaglanej
*ok 2,5 szklanki mleka, wody lub 1 szklanka mleka 1 szklanka wody
2-3 średnie bardzo dojrzałe banany
trochę soku z cytryny
dżem z czarnej porzeczki lub inny kwaskowaty (TO WAŻNE)
100-150g wiórek kokosowych

*roślinne lub krowie

Kasze jaglaną dokładnie przepłukujemy wrzątkiem aby pozbyć się z niej goryczy. Następnie wsypujemy do gotującego się mleka lub mleka z wodą i gotujemy na wolnym ogniu co jakiś czas mieszając aż kasza będzie bardzo miękka ok 20 minut (powinna się nawet lekko rozgotować). Zostawiamy pod przykryciem aby kasza „doszła” i nieco przestygła

Obrane banany rozgniatamy widelcem i skrapiamy sokiem z cytryny. Dodajemy do kaszy jaglanej razem z wiórkami kokosowymi a następnie blendujemy na gładki budyń (gdyby masa była za gęsta można dolać trochę mleka lub wody, jednak ja tego nie robiłam). Odstawiamy żeby się troszkę schłodziło.

Formę na ciasto wykładamy papierem śniadaniowym lub do pieczenia. Układamy pierwszą warstwę herbatników, smarujemy dżemem, aby powstała cienka warstwa a następnie wylewamy budyń jaglany równomiernie rozprowadzając go po powierzchni. Na wierzchu układamy warstwę herbatników. Wkładamy do lodówki aby masa stężała na 2-3 godziny a najlepiej na całą noc
Smacznego