„Samotnia” Chrales Dickens | Escape Room. Tajemnica El Dorado

Wpisy łączące ze sobą dwie dziedziny wzbudziły Wasze zainteresowanie, dlatego na tyle na ile będę w stanie na tyle będę je kontynuować. Dzisiaj niestety nie będzie nic kulinarnego, gdyż dopadła mnie niemoc kulinarna – zero pomysłów a zdjęcia, które kiedyś zrobiłam przepadły tym samym nie odświeżę „starszego” przepisu. Dlatego dzisiaj przeniesiemy się do świata klasyki i przygody rodem z filmów o Indiana Jones. Ciekawi?

Chciałabym również zaprosić Was do śledzenia Magicznego Kociłoka na facebooku, gdzie dowiecie się co słychać w moim świecie 🙂

Zaczniemy od klasyki…

 Charles Dickens pseudonim „Boz” to angielski powieściopisarz uznawany za najwybitniejszego przedstawiciela powieści społeczno-obyczajowej w drugiej połowie XIX w. w Anglii. Najbardziej znana „Opowieść wigilijna” jest moją ukochaną powieścią około świąteczną – od 3-4 lat nie wyobrażam sobie bez niej tego okresu. Jednak Dickens to nie tylko „Opowieść wigilijna” to również inne opowiadania oraz dłuższe powieści. Jedną z nich jest Samotnia, która niedawno w dwóch starannych tomach ukazała się nakładem wydawnictwa Zysk S-ka  „Samotnia” to powieść, która ukazywała się w odcinkach od marca 1852 r. do września 1853 r. Co miesiąc za szylinga można było kupić broszurkę zawierającą trzy rozdziały „Bleak House”/”Pustkowie” oraz dwie ilustracje Phiza. W Polsce w całość po raz pierwszy ukazała się ponad 40 lat temu (wyd. Czytelnik 1975, tł. Tadeusz Jan Dehnel) a rok temu wznowiona nakładem wydawnictwa Zysk S-ka w tym samym tłumaczeniu i ilustracjami H.K, Browne’a.  Fabuła powieści skupia się procesie przed sądem karmelarskim w rodzinie Jarndyce dotyczącym dziedziczenia spadku spisanego na kilku testamentach. Nie można uzgodnić, który z nich jest zgodny z prawem w wyniku czego sprawa ciągnie się przez pokolenia a koszta z tym związane znacznie uszczupliły majątek. Mimo iż żadna ze stron nie wie ile z niego pozostało, nadal wiodą nimi chciwość oraz żądza pieniądza a nie sprawy formalne.
Sprawa toczy się za sprawą i nic nie wskazuje na to, by w najbliższym czasie miałoby się to zmienić. Jedną ze stron w procesie jest zamożna Lady Jarndyce – drugą John Jarndyce oraz jego podopieczni Ryszard i Ada. W akcje wkracza również Estera Summerson, sierota wychowana przez ciotkę po jej śmierci i przygarnięta pod dach przez Johna.
   W powieści znajdziemy całą plejadę przeróżnych i barwnych postaci. Poza głównymi spotkamy również i tych drugoplanowych: prawników i ich klientów, policjanta, handlarzy, skrybów, znajomych obydwu stron, zwykłych gapiów, czy też ubogich mieszkańców miasta. Sporo tutaj wątków, poruszanych kwestii i tematów, jednak najważniejszym jest ten dotyczący rodziny Jarndyce oraz sam proces (bazujący na doświadczeniu sądowym).

  Jak wspomniałam Dickens w powieści poruszył wiele tematów między innymi kwestie sądowniczo-społeczne, krytykując ówczesny a już przestraszyły system prawny. Nie pominął dramatów rodzinnych, romansów, tajemniczych morderstw, samobójstw, tego w jaki sposób są prowadzone śledztwa a także warunków życia. Dickens jest znany z tego, że w swoich dziełach pisze o fatalnych warunkach życia w mieście – z jednej strony mamy zamożnych ludzi a z drugiej skrajną biedotę i fatalne warunki życia, takiego w którym obracają się dzieci. Brud, smród, choroby, dzieci przymierające głodem i ludzie pracujący ponad swoje siły. Te opisy mogą chwycić za serce w szczególności, kiedy jak u Dickensa są barwne i malownicze – obrazy same stają przed oczami.   Cała historia została przedstawiona z dwóch perspektyw. Część narracji (krótsze fragmenty) została poprowadzona w trzeciej osobie, natomiast pozostała to pamiętnik Estery – ubogiej młodej kobiety, która znalazła się pod opieką Johna Jarndance’a. Narrator trzecioosobowy jest kimś w rodzaju obiektywnego, niewidzialnego obserwatora, natomiast opowieść Estery to kobiecy głos w tej sprawie. Przyznam, że tę część czytało mi się lepiej – lekko, łatwo i przyjemnie. Jednakże autor zgrabnie balansował między jednym a drugim pozując swój kunszt i klasę.  „Samotnia” to nie wątpliwie obszerne i poważne dzieło, którego nie pochłoniemy w jeden wieczór lub dwa. Nie zdziwi mnie jeśli lektura zajmie Wam miesiąc a może nawet dwa. Nie jest to lekkie czytadło. Powieść skrywa w sobie wiele wątków, motywów, odniesień literackich i historycznych oraz różnorodnych postaci. Chyba łatwiej byłoby napisać czego tutaj nie ma, bo jest na prawdę sporo i tyle samo się dzieje a w tym wszystkim nie brakuje również ironii i charakterystycznego dla autora humoru.

„Samotnią” najlepiej jest delektować się powoli – w ciszy, skupieniu i samotności. Czytana na w pośpiechu nawet z przerwami może przytłoczyć ilością wątków, które porusza i refleksji, które nasuwają się na myśl. Jednocześnie jestem świadoma, że nie spodoba się każdemu. To jedna z cięższych książek do których trzeba dojrzeć a kiedy to już się stanie, mieć ochotę na tego typu klasykę a następnie poświęcić jej czas i uwagę.

Autor: Charles Dickens | Tytuł: Samotnia tom I i II | Wydawnictwo: Zysk S-ka | Okładka: twarda | Stron: T1 654 / T2 692

zdjęcie główne pixabay.com/pl | ilustracje I oraz II 

  Jakiś czas temu opowiadałam Wam o grze karcianej bazującej na popularnej zabawie Escape Room – „Skok w Wenecji”. Gra przypadła nam do gustu – siostra z przyjacielem uznali ją za rewelacyjną. „Tajemnica El Dorado” to czwarta już gra z serii w Polsce wydana nakładem wydawnictwa Foxgames. Fabuła jest prosta – gracze przenoszą się w sam środek amazońskiej dżungli, gdzie czekają na nich tajemnicze zagadki do rozwiązania i niesamowite przygody. Klimat niczym z filmów Indiana Jones.  Na samym początku gracze wybierają dwa spośród czterech przedmiotów. Wybór jest istotny – każda podjęta przez nas decyzja niesie ze sobą pewne konsekwencje i ma wpływ na dalszy przebieg rozgrywki. Bardzo fajnym gadżetem jest mapa z której korzystamy w trakcie gry.  Zagadki są różne – najwięcej jest tych, które wymagają obserwacji (wpatrywania się w kartę), zdobywaniu informacji, analizy a następnie wyciągania konkretnych wniosków. Co ciekawe można znaleźć nawet zagadką wymagającą zręczności manualnej – tego nie było w poprzednim Escape Roomie.

  Jeśli chodzi o mechanikę gry to jest ona taka sama jak poprzednio – talię kart przeglądamy jedna po drugiej w takiej kolejności w jakiej zostały one ułożone w pudełku. Dodatkowo będą one segregowane według danych lokalizacji. Pod względem trudności było nam łatwiej niż poprzednio. Według nas to dobry Escape Room dla początkujących z tego typu grami. Przyjemny, ciekawy ze świetnym klimatem i z ciekawym dodatkiem jakim jest mapa. Polecamy, chociaż niestety tak na prawdę jest to rozrywka na raz, ewentualnie dwa razy

Plusy
♦ pomysł
♦ klimat
♦ bez granic wieku.
♦ dodatek mapy z której korzystamy w trakcie gry
♦ można grać w grupie jak i samodzielnie
♦ dobra zabawa
♦ ćwiczy mózg i pamięć
♦ trening logicznego myślenia

Minusy
♦ rozrywka na raz

Ocena 5/6

link do gry na https://boardgamegeek.com/