Tahini pasta sezamowa Vivo|O dziewczynce, która chciała ocalić książki, Klaus Hagerup

zdjecie pixbay.com

Dzień dobry
Dzisiejszy wpis w założeniu chciałam poświęcić książce, jednak mając na uwadze Wasze opinie i różne zainteresowania, postanowiłam podzielić go na dwie części: książkową oraz kulinarną, tak by trafić do większego grona odbiorców. Mam nadzieję, że znajdziecie coś dla siebie – za wszelkie uwagi i wskazówki będę wdzięczna. Chciałabym również zaprosić Was do śledzenia Magicznego Kociłoka na facebooku, gdzie dowiecie się co słychać w moim świecie 🙂

  Biblioteka to magiczne miejsce w którym znajdziemy wiele książek, książeczek oraz ksiąg. Każda z nich jest magiczną furtką – bramą do innego świata w którym mają miejsce niesamowite wydarzenia. Historie i przygody, które dostarczają wielu emocji i o których można pamiętać przez całe życie. Każda taka książka może być niesamowita.
A zastanawialiście się, co dzieje się z książkami, których nikt nie wypożycza? Leżą na półce i obrastają kurzem a może zostają wyrzucane? Nic z tych rzeczy! One po prostu znikają. W takim razie co dzieje się z wszystkimi, którzy w tych książkach mieszkają? Trzeba to odkryć i ocalić zapomniane książki!.
   Główną bohaterką książki jest Anna, która kocha książki, czytając jedna za drugą (podobnie jak Matylda ). Pewnego dnia będąc w bibliotece dowiaduje się, że isnieje wiele książek, których nikt nie czyta a co gorsze książki te zostają niszczone. Dziewczynka postanawia je wszystkie uratować – wypożyczyła ich aż pięćdziesiąt. Anna czytała, czytała i czytała. Kiedy przeczytała wszystkie miała dość – postanowiła zrobić sobie przerwę. Wówczas bibliotekarka zaproponowała dziewczynce jeszcze jeden tytuł „Zaczarowany las” – książkę, która została pozbawiona zakończenia.  Sięgając po tę książkę myślałam, że to będzie kolejna książka o książkach jednak nie zupełnie. Z jednej strony rzeczywiście pojawia się biblioteka, miłośniczka książek i książka z nieznanym autorem i bez zakończenia, jednak to jeden tytuł. Fabuła skupia się na odnalezieniu autora oraz tytułu. Jest prosta, łagodnie opowiedziana i dla mnie nieco monotonna – bez większych emocji, jednak to może wynikać z faktu iż jestem znacznie starsza niż preferowany wiek czytelnika do którego książka jest kierowana. Poczułam niedosyt i dość spore rozczarowanie treścią – spodziewałam się czegoś zupełnie innego.  Nie oznacza to, że książkę uważam za złą. Według mnie warto dać jej szansę. Mimo wszystko czuć w niej miłość do świata książek – nasza bohaterka usiłuje ocalić nieczytane książki a następnie odnaleźć zakończenie tej niedokończonej. Robi wszystko co jej w mocy aby to uczynić. Czy tak nie objawia się zamiłowanie do czytelnictwa i do książek? Ponadto niesie ze sobą pewien morał – o tym jak ważne jest słowo pisane a także na prawdę bardzo mądre zdanie, które warto sobie zapisać (nie wyjawię jakie – to będzie tajemnica). Jednak jeśli szukacie książki o książkach z prawdziwego zdarzenia od siebie polecam „Bibliotekę Bibbi Bokken” – ta na prawdę jest świetna.

Tytuł: O dziewczynce, która chciała ocalić książki | Autor: Klaus Hagerup | Wydawnictwo: Czarna Owca | Okładka: czarna | Stron: 56

Skład: sezam
Opakowanie: słoiczek 300g
Opinia: Tahini to pasta sezamowa, przygotowywana na bazie nasion sezamu. Na Bliskim przygotowuje się ją z lekko podprażanych nasion sezamu, a we wschodniej Azji z niełuskanych nasion sezamu, co powoduje, że pasta ma bardziej gorzki smak. Naturalne masło sezamowe jest bogate w kwasy tłuszczowe m.in. omega oraz kwas linolowy, a także przeciwutleniacze, błonnik, żelazo, wapń, potas i magnez. Zalicza się je do superfood.  Tahini Vivo posiada brązowy kolor niczym masło orzechowe, co na pierwszy rzut oka świadczy o tym, że ziarna sezamu zostały podprażone. Aromat tylko to potwierdza – wyraźnie czuć prażony sezam z lekką goryczką w tle. Na powierzchni wytrąciła się delikatna warstwa oleju, dlatego najlepiej zamieszać całość. Konsystencja jest średnio gęsta i spływająca z łyżeczki – zbliżona do konsystencji maseł Terra Sana ale nie tak rzadka jak tahini Primavika.  Po wzięciu łyżeczki z tahini do ust na języku od razu poczułam malutkie drobinki sezamu. Nie są one chrupiące ale według mnie fajnie urozmaicają strukturę pasty dzięki czemu nie jest idealnie gładka jak pasta Primaviki. W smaku wyraźnie czuć gorycz mocno podprażonego sezamu BEZ UCZUCIA spalenizny. Został wyprażony akurat w punkt, choć odniosłam wrażenie, że jeszcze trochę i byłby on spalony. W tle delikatnie poczułam również lekko kawową nutę, którą już „spotkałam” w tahini innych marek. Trzeba tutaj zaznaczyć, że jak przystało na naturalne tahini, tak i to jest tłuste, jednak to zdrowe tłuszcze.

Według mnie nie jest to produkt dla każdego, gdyż gorycz może okazać się zbyt intensywna. Dla osób rozpoczynających przygodę z tahini lub wolących łagodniejsze smaki polecam tahini BASIA BASIA lub Terra Sana, które są łagodniejsze.  Nie ma sensu się rozpisywać. Tahini albo się lubi albo nie. Jednym gorycz sezamu przeszkadza i nie są w stanie zjeść pasty bez dodatku słodkiego dodatku, a inni przeciwnie. Pamiętam, że od pierwszej łyżeczki i pierwszego słoiczka polubiłam ten goryczkowaty smak. Ani trochę mi nie przeszkadzał – uznałam go za atut i cechę charakterystyczną dla tego kremu. Nie wyobrażałam i nadal nie wyobrażam sobie aby jeść tahini z dodatkiem miodu, cukru, ksylitolu itp. Tylko raz spróbowałam – nie smakuje mi (tak samo jak chałwa). Mało tego – od dłuższego czasu czasem dodam do niego kakao i zjem ze smakiem. Jedyny słodkawy akcent, który może się pojawić (sporadycznie), to wiśnie ze słoiczków, które robi moja Mama. Tutaj muszę zaznaczyć, że owoce są kwaśno-słodkawe z naciskiem na kwaśne aby zachować ich naturalny smak. W połączeniu z tahini wymieszanym z kakao i chrupiącym akcentem w postaci posiekanych orzechów lub prażonych pestek dyni tworzy smaczny deser – choć większości najprawdopodobniej zabrakło by czegoś słodkiego 😉
Wartość energetyczna w 100g – 688 kcal
Ocena – 6/6
Cena – ok 13zł 300g